ไปเหยียบหางงูโดยบังเอิญ งูจึงแว้งกัดเขาจนตายผู้เป็นพ่อได้ถือขวาน
ไล่เจ้างูตัวนั้นไปด้วยความแค้น และตัดหางของมัน ด้วยเหตุนี้งูจังกลับ
มาแก้แค้นเขาโดยเริ่มกัดพวกวัวควายของชาวนาหลายครั้ง ทำให้ชาวนา
เดือดร้อนมาก ในที่สุดชาวนาก็คิดว่าหาวิธียุติเรื่องราวทั้งหมดกับเจ้างู
นะเป็นการดีที่สุด เขาจึงนำอาหารและน้ำผึ้งไปยังที่หลบซ่อนของงู
พูดกับมันว่า “เรามาลืมเรื่องราวทั้งหมดและอภัยให้กันเถอะ บางทีเจ้า
อาจจะทำถูกก็ได้ที่ลงโทษลูกชายของข้าและแก้แค้นฝูงวัวควายของข้า
แต่ข้าก็ทำถูกเหมือนกันที่พยายามจะแก้แค้นให้เขา ตอนนี้เราต่างก็สาสม
แก่ใจแล้ว ทำไมเราไม่กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งล่ะ?” “อย่าเลย” เจ้างูพูด “
เอาของกำนัลพวกนี้กลับไปเสีย เพราะเจ้าจะไม่มีวันลืมเรื่องที่ลูกชาย
ของเจ้าตาย เช่นเดียวกับข้าที่จะไม่ลืมเรื่องที่สูญเสียหางไป”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "บาดแผลอาจให้อภัยได้แต่ไม่อาจลืมได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น